Taupo - Ohakune

26 januari Taupo – Ohakune
(geschreven door Leo)

Na een avond en een gedeelte van de nacht de regen te hebben getrotseerd vandaag weer de wekker op vroeg gezet. Het schijnt maar niet te lukken om uit te slapen. Het ligt niet aan de campings, maar ik denk dat we allemaal zo nieuwsgierig zijn wat de dag ons weer zal brengen dat we geen tijd willen verspillen.
Om 09.30 uur weer in de campers om Tongariro National Park te bezoeken. We rijden vanuit Taupo langs het Lake Taupo. De weg is bochtig en elke keer een nieuw zicht op het meer. Helaas is het bewolkt en nevelig, zodat we niet in de verte kunnen kijken.Tijdens een tussenstop, waar we voor het eerst de vogel met een geweldige lokroep, die we al vaak gehoord hebben, ook zien ( zie foto en het is niet de roepie-roepie, polifinario of kroet! ), voor de koffie en een lookout op het dal rijden we naar het park toe (voor de liefhebbers via weg 47). We willen Whakapapa Village bezoeken. Eenmaal aangekomen over een weg, die ons voerde door bossen en kale lavavelden blijkt dat het dorp op zich niet veel voorstelde. Er is nog een weg verder, welke in dit seizoen geopend (winterseizoen gesloten) is en Bruc e-Road heet. Wij rijden naar boven en komen door de wolken aan. Helaas kunnen we Mount Tongariro niet zien. We maken een tussenstop op de weg terug in Whakapapa Village en lopen een zgn. Track (walkway) waarvan er hier velen zijn. Zowel “short”als “full”tracks zijn te maken. We kiezen voor een short walkway (Ridge Track), welke steil langs een stroompje naar boven beklommen diende te worden. Helaas maakte Leo een schuiver en ja hoor, de spijkerbroek en trui onder de modder.
Na drie kwartier weer de campers opgezocht en richting Mount Ruapehu. Deze berg is bedekt met eeuwige sneeuw, waarvan bijgaand een foto en heeft zuurblauwe kratermeren. De berg kent een hoogte van 2797 meter en is een van de actiefste vulkanen. De laatste eruptie vond plaats in 1995.
Op het moment dat het verslag wordt gemaakt kijk ik vanuit de camper richting Mount Ruapehu en zie de sneeuw liggen onder een behoorlijk donkere wolkendek. Toen we vanmiddag op de camping aankwamen werden we verrast door een wolkbreuk, die zijn weerga niet kende. It rains cats en dogs zeggen de Engelstaligen, wij zeggen dat de hemelpoorten werden opengezet. Het stroompje water bij de camping, waaraan we beiden een plaats hebben veranderde in een snel stromend riviertje. Het geluid ervan is rustgevend. Wederom de was gedaan, gedroogd in de droogtrommels en droogruimte en daarna besproken wat we de komende dagen op het Noordereiland nog gaan doen. Het spectaculaire schijnen we toch al wel in onze natuurverwachtingen te hebben gehad.